Het is nu 09-2016, een jaar na mijn laatste publicatie.
Door een totale omwenteling in mijn gewaarwording besefte ik dat ik de tijd mocht nemen om mezelf dit resetten toe te staan.
Nu is het tijd!
Ont-moeting
Een schitterende dag
ontplooit zich.
Vandaag heb ik een ontmoeting met 100 mensen in de natuur van
Drenthe, samen met Arjan Bos en Martijn van Staveren. Ik heb er zin in, maar ik
zie wel tegen de autorit van 222 km op. Het lukte me niet om te carpoolen. Met
etenswaren, wandelschoenen, regenkleding en adressen op zak om zo nodig te
overnachten voel ik me goed voorbereid. Enkele dagen terug heb ik educatie 4 bij Martijn van Staveren gevolgd en verschillende vragen m.b.t. de andere dimensie resoneren door mijn
hoofd.
Gisteren was het nog
tropisch warm, vandaag is de temperatuur normaal voor 16 september (2016) en er is
regen voorspeld. Wat geniet ik toch van mijn 14 jarige VW polo, een lekker
scheurijzer. Eigenlijk hoef ik op zo een lange autorit maar enkele malen af te
slaan, A27 tot Utrecht en dan de A 28 op naar het noorden en ik ben er. Hele
trajecten kan ik 130 km. per uur rijden dus dat schiet op.
Ik bewonder een audi TT en
zie mezelf hierin al rijden. Jawel ik haal zo`n snelle auto in, ik kijk nog
eens goed en ineens word ik me gewaar dat de auto gestolen is. Wat moet ik met
dat gegeven? Ach ja ik realiseer me dat dit een programma is wat zich nu in
mijn hoofd afspeelt en ik hoef er niets mee! Ik voel me blij met dit inzicht,
maar dan zie ik plots overal om me heen programma`s. Het voelt alsof ik in een artificiële werkelijkheid zit. Wah... en ik rij hier in mijn auto tussendoor.
Ik herinner me de
opmerking van Martijn bij educatie 4 dat als we het moeilijk krijgen we altijd
naar dat gezamenlijke veld toe kunnen gaan wat we daar neergezet hebben. Ik klik
in en voel me rustig worden.
Even verderop zet ik mijn
auto op een P bij een benzinepomp. Als ik uitstap komt er een jonge vrouw naar
me toe. In de beschutting zie ik een trekkers-rugtas met een hond erbij staan, ik
schat in dat deze bij haar horen. Ze vraagt of ik naar Groningen ga. Nee ik ga
de natuur in onder Haren dus het is niet handig als ik je een lift geef. Maar
daar bij de benzinepomp staat een auto met een vrouw en man die gaan wel naar
Groningen zeg ik. Even later zie ik haar samen met haar hond in deze auto
vertrekken. Ik zwaai haar nog na, maar ze ziet me niet, ze lijkt verdiept in
het programma van haar mobiel.
In Schipborg kom ik bijna
tegelijk met Martijn aan en ik stel mijn vragen die opborrelden na educatie 4.
Ik kon ze gelijk kanaliseren samen met mijn artificiële ervaringen van zojuist.
Op een prachtige plek
tussen bloeiende heide, paddenstoelen en wuivende bomen zitten we op het rulle
zand aan een kleurrijk watertje. De zon schijnt en knipoogt regelmatig naar
ons. Ik bedenk dat de zonnestralen ongeveer 8 minuten en 20 seconden oud zijn,
ze komen dus uit het verleden. Ik knipoog terug naar de zon, dus in de toekomst
over 8 minuten en 20 seconden komt mijn knipoog bij de zon aan;-)
Martijn vraagt of er
iemand is die wat te vertellen heeft. Ik zeg tegen Esther die naast me zit dat
ik wel wil, maar niet nu omdat ik niets heb voorbereid.
Wat een heerlijke middag! Samen hebben we de Kracht van Creatie, zonder interventie, laten schijnen in deze werkelijkheid op aarde.
Foto: Ada de With
Vanmorgen word ik vroeg
wakker; ik wil mijn verhaal vertellen! Snel ga ik mijn bed uit om het op te
schrijven.
Op mijn 16 e had ik een
voor toen wonderlijke ervaring. Ik werkte als stagiaire in een bejaardenhuis.
Ik was vrij van dienst geweest en liep over een verbindingsgang van twee
gebouwen. Ik liep hier alleen, maar plotseling zag ik mijnheer Van IJzendoorn
en hij begroette mij. Wat raar hij ging door me heen, hij zwaaide me nog na. Er
is toch plaats zat, zo bedacht ik. Snel ging ik naar de ziekenafdeling en
vroeg of deze mijnheer net was overleden. Ja die hebben we zojuist dood
gevonden, was het antwoord. Gelukkig bedacht ik, ik word niet gek, geesten bestaan.
Toen ik het weekend na dit
voorval, in de 70 er jaren, thuis was (ik was nml. intern in het bejaardenhuis), vertelde ik het voorval aan mijn moeder. Dat was van de duivel en daar moest ik
me niet mee ophouden was het antwoord. Nou ik wilde niet naar de hel, wat een
gedoe.
Op mijn 60 e in 2014 heb
ik een boekje: “Echo van het Eeuwige Leven” uitgegeven. Korte verhalen vanuit met name het
verpleegkundige werkveld over mijn, noem het helderziende of helderwetende
ervaringen.
Verhalen over
orgaandonatie, vaccinatie, engelen en veel rondom de dood.
Ik ben superblij, dit is
behapbaar voor me, yes dit boek kan ik sluiten, zo bedacht ik.
Totdat ik enkele maanden
later op mijn slaapkamer een schim zie staan. Nu zie ik dat wel vaker en ik
vraag dan wie ben je, waar kom je vandaan etc. Lang verhaal kort zijn naam is
Archont en ik moet het de volgende dag maar op de computer opzoeken. De
volgende dag bedenk ik; was dit nu echt? Totdat ik op de computer zijn naam
intoets. Alles klopt wat deze Archont me heeft verteld en ik heb nog nooit van
dit, zoals beschreven buitenaardse wezen gehoord. Ik bedenk ik ga weer niet
tientallen jaren worstelen met dit fenomeen.
foto: Martijn van Staveren
Ik kom al snel uit bij Martijn van Staveren, die vertelt ook over buitenaardsen zoals Archonten.
Mijn boekje Echo van het
Eeuwige leven heb ik in 2014 in eigen beheer uitgegeven. Dan is het handig om
je boek te promoten en voordrachten te geven.
Maar wat een schrik, mijn
visie wijzigt nu totaal. Ik zal eerst een nieuwe bedding moeten vinden voor
mijn andere belevingen. Er komt niets van promoten!
Dus nu 09-2016 haal ik de
rest van de onverkochte boeken terug uit het Centraal Boekhuis. Omdat ik het laatste jaar weinig via CB verkocht heb en wel opslagkosten heb.
Een financieel investeringsfiasco, maar ja zo gaat het soms:-(
Aards / kosmisch een geweldig bewustzijnsproces en daar doe ik het voor;-)
Een financieel investeringsfiasco, maar ja zo gaat het soms:-(
Aards / kosmisch een geweldig bewustzijnsproces en daar doe ik het voor;-)
Nu is het tijd om zelf met
mijn boek de boer op te gaan en vandaar uit mijn ervaringen van het NU te vertellen
te delen, ik heb je NU ont-moet.
foto: Ada de With
